Le-Mont-Saint-Michel

Le Mont-Saint-Michel is een eiland-gemeente in het departement Avranches, kanton Pontorson, gelegen in de baai van Mont-Saint-Michel. De gemeente heeft 43 inwoners.

Het eiland ligt ca. 1 km. uit de kust aan het einde van de N 175. Het is te bereiken door, komend vanuit Avranches, de E 410 te volgen en bij Pontorson de afslag naar de N 175 te volgen.
In 1979 werd de Mont Saint-Michel uitgeroepen tot werelderfgoed door de UNESCO.

Oorspronkelijk was het eiland een bergje in een bosrijk gebied. Het lag dicht bij de kust en werd niet beschermd door duinen. Bij een vloedgolf werd het bos verwoest en een deel van de grond spoelde weg naar zee. Hierdoor werd het land waar vroeger het bos lag, net laag genoeg om bij vloed door de zee te worden overstroomd.

De Mont-Saint-Michel werd rond 700 gesticht door Aubert, een heilige, die zich op de berg in alle eenzaamheid en verbondenheid met de natuur en de zee terugtrok om er te bidden.
Volgens de legende zou de Aartsengel Michaël aan hem zijn verschenen. Michaël gaf de monnik de opdracht om een kerk op het eiland te bouwen. Aubert begon met de bouw van een kerkje waar 100 mensen in konden. In 709 was zijn kapel gereed.

In de loop van de daarop volgende jaren trokken de Benedictijner monniken er een klooster op en vergrootten de kapel tot een kerk. Het inmiddels permanente eiland kon alleen over water worden bereikt.
In 966 kwamen de Noormannen, later Normandiers, naar het eiland en bouwden huizen aan de voet van het eiland en op rotshellingen. De stenen voor de bouw werden uitgehouwen op de eilanden Guernsey en Jersey, die op 22 km. van het eiland lagen. Kloosterlingen en inwoners van Avranches kapten de rotsblokken. Per schip of sloep werden de bouwmaterialen aangevoerd. Aan de westkant van de kloostermuur bevond zich een glijbaan en een groot raderwiel dat door vijf mensen werd rondgelopen om zo de stenen op sleden naar boven te hijsen.

Vanaf het ontstaan van de Mont-Saint-Michel was het eiland steeds volledig omgeven door de zee. Rond 1400 lag voor het eiland en langs de kust het woud van Sissy. Dit woud besloeg ca. 40.000 ha. Tijdens de honderdjarige oorlog voerden de Engelsen en de Franse veldslagen op de stranden van Normandië tegenover de rots. Het dorp en het klooster werden verwoest. Het bos werd grotendeels afgebrand en de bomen werden gekapt voor het hout. Het bos hield in de jaren daarvoor het zand tegen dat altijd met de zuidwestelijke wind werd aangevoerd. Na het verdwijnen van het bos begon de onverbiddelijke verzanding door de niet aflatende zeewind en de getijden. Hierdoor lijkt het dat het eiland nu in een, op een woestijn lijkende zandvlakte ligt. Met springtij echter, komt het water toch nog tot tegen de voet van de rots.