7 juni – Georges Marchais

George Marchais is geboren op 7 juni 1920 in La Hoguette in Calvados. Zijn vader werkte in een steengroeve en thuis was het geen vetpot.

Na een bescheiden opleiding werd Marchais op zijn 20^ste fitter en monteur bij de vliegtuigfabriek Voisin in Issy-les-Moulineaux. Dat was vlak voor de Duitse invasie.

De fabrieken en vliegvelden in de regio Parijs werden gevorderd door de Duitsers. De productie werd omgeschakeld en er werden uitsluitend nog Messerschmitt  jagers gemaakt en beschadigde toestellen gerepareerd.

In december 1942 werd hij door de leiding van de fabriek waar hij werkte overgebracht naar Augsburg om daar te gaan werken in de Messerschmitt fabrieken. Hij werd in 1943 met verlof naar Frankrijk gestuurd. Vanaf dat moment is het tot nu toe onduidelijk of hij na zijn verlof terug keerde naar Duitsland, dan wel met zijn vrouw en dochter onderdook tot aan de bevrijding.

\Na de bevrijding werd hij secretaris van de vakbond van metaalarbeiders in Issy-les-Moulineaux. Hij maakte snel carrière en werd secretaris van de vakbond CGT. In 1953 werd hij secretaris van de gezamenlijke metaalvakbonden voor de regio Seine. Hij bleef deze functie vervullen tot 1956. In 1947 trad hij toe als lid van de communistische partij, de PCF.

Binnen deze partij werkte hij zich langzaam, maar onopgemerkt op naar de top. Na het congres in 1956 wordt hij benoemd tot plaatsvervangend lid van het centraal comité van de communistische partij. In 1959 wordt hij lid van het landelijk centraal comité en van het politburo. Zijn belangrijkste doelstelling is de partij uit te breiden.

Om dit te bereiken reikt hij de linkse partijen in het Franse politiek bestel de hand. Vanwege zijn nog jonge leeftijd en zijn onbekendheid, werkte hij nog voornamelijk in de schaduw van de secretaris generaal. Hij werd voor het eerst opgemerkt door een artikel in l’Humanité in 1968. Hij noemde Daniel Cohn-Bendit een reactionair, een Duitse Anarchist. Hij bekritiseerde de “valse revolutionairen” van de beweging van 22 maart met inbegrip van de ontstane onrusten. Hij bevordert de fascistische provocaties. Hij pleit voor de rechten van studenten en werknemers tijdens de Parijse rellen van 1968.

In juni 1969 maakte hij deel uit van een delegatie van de communistische partij op de conferentie van de internationale communistische beweging in Moskou. De delegatie keerde terug naar Frankrijk zonder haar leider Waldeck Rochet, die om gezondheidsredenen in Rusland achter moest blijven.

Dit leidde er toe dat hij in 1970 de feitelijke leider van de PCF in Frankrijk werd.

Onder zijn leiding groeide de PCF gestaag naar een niveau waardoor deze, onder de regering Mitterrand zelfs in de regering zitting kon nemen. Zelf besloot Marchais al in 1973 zijn politieke loopbaan in Europa te zoeken. In de verkiezingen voor her Europees Parlement in 1984 behaalde hij 11,2% van de stemmen van Frankrijk. Hij bleef lid van dit parlement tot 1997.

In 1994 droeg hij zijn bevoegdheden over aan Robert Hue, maar bleef volwaardig lid van de partij en het politburo. In datzelfde jaar werd hij voorzitter van de commissie ter verdediging van de vrijheden en mensenrechten in, zowel Frankrijk als internationaal.

Hij stierf op 16 november 1997 als gevolg van een hartaanval.

Door zijn publieke optredens, waarin hij zich regelmatig versprak en zijn zinsopbouw behoorlijk te wensen overliet, werd hij een onderwerp van spot in verschillende Tv-programma’s. De publieke figuur George Marchais werd regelmatig opgevoerd in een reeks van soundbites, echt of nagebootst door humoristen.