25 maart – de Rode Bisschop van Ėvreux.

In Saint-Dizier wordt op 11 september 1935 Jacques Gaillot in Champagne geboren. Hij is een zoon uit een rijke familie van wijnhandelaren. Al op vrij jonge leeftijd voelde hij zich geroepen priester te worden.

Na zijn middelbare schoolopleiding ging hij naar het semenarie van Langres.

Toch ontkwam hij niet aan zijn dienstplicht. Van 1957 tot 1959 was hij als soldaat in Algerije. Dagelijks kreeg hij te maken met oorlogsgeweld en vanuit deze ervaring ging hij zich steeds meer inzetten voor geweldloosheid. Tijdens zijn verblijf in noord Afrika maakte hij kennis met de moslimwereld en raakte hij met verschillende Algerijnen goed bevriend.

Terug in Frankrijk pakt hij zijn studie weer op. Van 1960 tot 1962 studeerde hij in Rome theologie en in 1961 werd hij tot priester gewijd.

Vanwege zijn heldere geest en vrij moderne opvattingen werd hij naar Parijs gestuurd. Daar gaf hij les aan het Hoger Instituut voor Liturgie terwijl hij tussendoor doceerde aan het Groot Seminarie te Chalons in zijn geboortestreek.

In 1965 wordt hij aangesteld als professor aan het regionaal Seminarie in Reims. Hier was zijn taak de oriëntaties van de 2^de Vaticaans Concilie om te zetten in de parkrijk. Hij bleef hier werken tot 1972, maar gelukkig was Gaillot niet. Hij wilde als priester dicht bij het volk staan.

In 1973 werd hij benoemd tot pastoor aan een parochie in Saint-Dizier, zijn geboortestad. Toch wilde de Franse katholieke kerk zijn wetenschappelijke inzichten niet missen. Hij werd naast zijn werk in de parochie aangesteld als medewerker aan het instituut voor vormingsverantwoordelijkheid bij priesters in Parijs, het IFEC.

Daarna gingen zijn bevorderingen snel. In 1977 wordt Gaillot benoemd tot algemeen vicaris van het bisdom Langres en 4 jaar later tot vicaris van het kapittel.

Rome benoemde hem tot bisschop van Ėvreux in 1982.

Jacques Gaillot die het liefst zo dicht mogelijk bij de mensen stond liet regelmatig van zich horen en kwam vaak in de publiciteit vanwege zijn sociale opvattingen. Dit leverde hem de bijnaam “de Rode Bisschop van Ėvreux” op.

Op 25 maart 1989 barstte de bom. Tijdens een toespraak die op TV werd uitgezonden verklaarde hij zich niet gebonden te voelen aan de hiërarchie binnen de katholieke kerk. Wij wees op onbegrip voor de armen in Frankrijk en op de hele wereld.

De kerk viel over hem heen en beschuldigde hem van schandalig gedrag. Maar Gaillot repliceerde onmiddellijk: “Ik ben niet degene die deze ergernis oproept. Heeft niet Jezus Christus zelf gezegd dat we moeten leven naar het evangelie? Dat doet de kerk te weinig!”

Met Pasen in aantocht was dit voor veel jonge mensen een sympathiek geluid en zij voelden zich gesteund. Zij verstonden de boodschap van Gaillot als het geloof is de overwinning van het leven.

Hij ging door met het zoeken van publiciteit en verkondigen van zijn controversionele opvattingen, met name zijn aanvallen op het Franse episcopaat over anticonceptie en abortus.

Het was uiteindelijk paus Johannes-Paulus II die ingreep. Hij beval Gaillot zich aan zijn gelofte van 1982 te houden. Deze gaf te kennen dat niet te kunnen. Hij vond dat hij door te stoppen met het verkondigen van zijn opvattingen zijn geweten geweld aan zou doen. Hij werd door de paus in de ban gedaan.

Op 22 januari 1995 droeg Gaillot zijn laatste mis op die werd bijgewoond door ruim 20.000 mensen.

Daarna trok hij zich terug en legde zich toe op  het schrijven van boeken.