2 april – voedselrellen in Rouen.

Op 2 april 1795 braken grote onlusten en rellen uit in Rouen. Voor de oorzaak hiervan moeten we even terug in de tijd.

Lodewijk XVI regeerde als koning van Frankrijk en Navarra van 1774 tot 1791. Daarna werd hij koning van Frankrijk van 1791 tot 1792.

Als vorst probeerde hij, in een erg onrustige tijd het Ancien Régime te hervormen en kende daarbij een beperkt succes. Dat hij niet slaagde in die opzet was voor een belangrijk deel te wijten aan de tegenwerking van de adel en de geestelijkheid. Maar ook van de adellijke rechtbanken die de koninklijke besluiten moesten toetsen aan de deels ongeschreven fundamentele wetten.

Het land balanceerde op de rand van bankroet en gedwongen door de financiële omstandigheden moest hij de Staten Generaal samenroepen voor beraad.

In die z.g. consultatieve vergadering riepen de leden zich uit tot de Grondwetgevende Vergadering. Dit was het begin van de Franse Revolutie. De koning verloor de regie en het grootste deel van zijn macht werd hem ontnomen. De Grondwetgevende Vergadering vormde Frankrijk om tot een constitutionele monarchie. Kort hierop deed zich een machtsgreep voor van extremisten en republikeinen.

De Lodewijk XVI werd afgezet en gevangen genomen. In 1792 werd hij op de guillotine ter dood gebracht.

Van 1794 tot begin 1797 had de stad Rouen ernstig te lijden onder de elkaar snel opvolgende nieuwe maatregelen welke werden genomen door de nieuwe regering. Er was een tekort aan alles vanwege de terugkeer naar een soort vrije markt. De tekorten waren in Rouen nog veel beter merkbaar dan in Parijs. Ten onrechte werden door de rijken en de royalisten processen gevoerd tegen mensen die hun stem lieten horen en tientallen belanden in de gevangenis.

Op 2 april (13 Germinal – Germinal was de zevende maand van de Republikeinse kalender) en de daarop volgende dagen sloeg de agitatie toe. Het begon in de straat van de bakkers vanwege tekort aan meel en brandstof. Door die rellen die werden aangestoken door de royalisten toonden de inwoners van Rouen hun onvrede over het beleid in Parijs, waarbij veel van de overgebleven rijkdom naar de hoofdstad verdween.

De Nationale Garde kreeg de opdracht de rellen neer te slaan, maar deze verklaarde zich solidair aan de bevolking en weigerde in te grijpen.

Vooral vrouwen voelden zich hierdoor gesteund en trokken als gewapende benden door de stad.

Het rijkere deel van de bevolking richtte hun woede op de gemeenteambtenaren die, volgens hen, onder een hoedje speelden met de, in hun ogen, terroristen en de Jakobijnen. Terwijl de bevolking steeds meer honger begon te lijden zag het stadsbestuur in dat er snel iets moest veranderen. Men begon aan hervormingen waarbij er maximumprijzen voor brood werden vastgesteld. De prijzen van die gehate vrije markt zakten langzaam. De rijken werden minder rijk en de armen kregen een meer menswaardig leven terug.