27 augustus – sterfdag Eugéne Sorel.
Sorel werd op 2 november 1847 geboren in Cherbourg. Hij was de zoon van een wijnhandelaar die kort voor de geboorte van zijn zoon failliet was verklaard.
Ondanks zijn armoedige afkomst zag hij kans om op 18-jarige leeftijd te gaan studeren aan het prestigieuze Ėcole Polytechnique in Parijs. Na zijn studie werd hij hoofdingenieur bij het ministerie van openbare werken.
Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig van de negentiende eeuw schreef hij wetenschappelijke artikelen over de meest uiteenlopende onderwerpen. Hydrologie, architectuur, natuurkunde, politieke geschiedenis en filosofie. Hij draaide er zijn hand niet voor om.
In 1893 vestigde hij bij het grote publiek naam en positie als marxist en socialist. Zijn filosofie werd sterk beïnvloed door lezingen die hij had bijgewoond van Proudhon, Marx, Vico en Bergson.
Sorel werd medewerker aan de eerste Franse socialistische tijdschriften, “l’Ėre nouvelle” en “Le Devenir Sociale”. In het begin van de 20ste eeuw nam hij deel aan de debatten over revisionisme en de crisis binnen het marxisme. Hij koos de richting van Bernstein, een Duits sociaal democraat die bekend staat als de grondlegger van het revisionisme of het evolutionair socialisme.
In 1905 droeg hij bij aan de theoretische uitwerking van het revolutionaire syndicalisme. Hij geloofde meer in de kracht van de vakbonden dan in de politiek.
In 1914 ontstond in Frankrijk de “Union Sacrée” waarbij de regering alle partijen opriep de rijen te sluiten en gezamenlijk standpunt in te nemen tegen de dreiging van Duitsland.
Sorel bleek een overtuigd tegenstander te zijn van de Union Sacrée en stelde de oorlog aan de kaak. In 1917 prees hij de Russische revolutie en noemde Lenin de grootste theoreticus van het socialisme sinds Marx. Hij schreef tal van stukken ter verdediging van de bolsjewieken.
Hoewel Sorel over veel onderwerpen schreef worden zijn beste werken gekenmerkt door zijn originele interpretatie van het marxisme. Deze artikelen waren zeer anti-deterministisch, politiek anti-elitair, anti-jakobijns en gebaseerd op de directe actie van de vakbonden, de mobiliserende rol van de mythe, in het bijzonder van de algemene staking en de ontwrichtende en regeneratieve rol van geweld.
Zijn ideeën, vooral het concept van een spontane algemene staking, hebben aanzienlijk bijgedragen aan het anarchosyndicalisme.
Sorel zal worden herinnerd als een filosoof en theoreticus van het revolutionair syndicalisme. Opvallend was zijn verdediging van geweld. Hij was een groot inspirator van zowel marxisten als fascisten.
Sorel overleed op 27 augustus 1922 in Boulogne-sur-Seine.
