De pomp.

Ons huisje ligt net buiten het dorp. De kustweg waaraan we gelegen zijn, de N911 tussen Granville en Avranches, loopt daar vrij stijl omhoog. We hebben een heerlijk huisje, maar er is één klein probleem. Ons stulpje staat op nagenoeg dezelfde hoogte als de watertoren. Het gevolg is dat uit onze kranen slechts een mager straaltje water komt. Dat merk je als je naar het toilet bent geweest. Het duurt ongeveer 20 minuten voor de stortbak weer geheel gevuld is.

In Frankrijk kan alles. We reden ‘s morgens rond half negen nietsvermoedend naar Granville om ons van vers proviand te voorzien. Na een goedgevulde kar uit de Carrefour naar de auto te hebben gesleept en nog een petit café op een terras te hebben genoten togen we huiswaarts. Maar vlak bij ons huis aangekomen bleek de weg voor ons stulpje helemaal opengebroken te zijn. Ik keek mijn vrouw vragend aan en vroeg of zij ergens een geel bordje met daarop deviation had gezien? Zij antwoordde ontkennend. Geen omleiding en zomaar een N-weg openbreken? Daar moest ik het mijne van weten.

Ik stapte uit en zag twee zwetende kerels met ontbloot bovenlijf en een enorm bouwvakkers decolleté in een kuil van ongeveer anderhalve meter diep staan ploeteren. Aan de grootste van de twee, blijkbaar het opperhoofd, vroeg ik wat de bedoeling was. Hij legde me uit dat op een perceel, nog net iets hoger en grenzend aan ons land, een tweetal bungalows zouden worden gebouwd. Aangezien daar problemen zouden kunnen ontstaan met de watervoorziening, moest er een tussenpomp geplaatst worden.

Hierop zag ik mijn kans schoon. Als ze toch bezig waren, waarom dan niet ons huis meteen aansluiten op die pomp?

Maar nu had ik buiten de waard gerekend. Hoewel ze mijn grond, en mijn tuin aan het verwoesten waren kon dat niet zomaar even worden geregeld. Ik moest contact opnemen voor een vergunning met een kantoor in Saint Lô. Dus Saint Lô gebeld, maar, en dat was niet eens een verassing, we werden doorverwezen naar een office public in Cherbourg. Ach hoe jammer, maar met ons verzoek moesten wij  ons wenden tot een andere functionaris die zetelde in Caen.

Na drie-en-een-half uur bellen kreeg ik te horen dat ik een schriftelijk verzoek in moest dienen bij een dienst in Parijs. Daar zou binnen drie maanden een besluit worden genomen. Volkomen suf gebeld besloot ik het er maar bij te laten en ons mager straaltje voor lief te nemen.

’s Middags ging ik naar de plaatselijke PMU bar-tabac. Vergis je niet in het maatschappelijk belang van dit lokaal. Hier kan worden gegokt op paardenrennen, je kunt er sigaretten kopen maar, op een plaats waar alle inwoners van het dorp elkaar dagelijks treffen, laaft men zich meer dan verwacht, vroeg in de middag aan alcoholische versnaperingen. Voor mij een reden om me er regelmatig te melden voor een petit café met een cognacje. Leve het goede leven.

Het was niet toevallig dat ik daar de burgemeester van onze gemeente (een nauwelijks opvallend vogelpoepje op de landkaart) trof. Ik ging een gesprek met hem aan. Uiteraard begon dat over het weer, dan de landbouwoogst om daarna over te gaan in algemeenheden. Voor mij een reden om mijn beklag te maken over een plotseling opengebroken weg, het ongevraagd reconstrueren van mijn tuin, de ambtelijke molen en de ontoegankelijkheid van de vijfde macht.

Mijn burgemeester grijnsde eens en liet me voelen dat ik nog niets van Normandie begreep. Hij keek me op een sluikse manier aan en vroeg of ik nog ergens een biljet van 50 euro achter de hand had. Dat had ik. Enigszins in de war overhandigde ik hem het bankje en kreeg van hem de geruststelling me nergens zorgen over te maken. Alles zou goed komen.

’s Avonds bleek ik niet alleen een aansluiting te hebben op de tussenpomp, maar ook was onze septic tank overbodig geworden. We waren ook maar meteen aangesloten op het openbare riool.

Luidkeels de triomfmars uit Aida zingend liet ik me bijna een uur ranselen door een geweldige keiharde straal die uit de douchekop kwam. Frankrijk is zo slecht nog niet, als je de weg kent.